الان دارم به زندان زنان فكر مي كنم.به لبخند هاي رويا تيموريان.به لحن صداي رويا نونهالي.به بازي مثل هميشه شاهكار گلاب آدينه .به حضور درخشان مائده طهماسبي.به تفاوت نقش هاي پگاه آهنگراني.وخيلي از آدم هاي آرزومند وزحمتكش كه شايد چند نفر مثل من بشناسنشان وبراي بقيه فقط سياهي لشكر باشند.
من باز هم درباره اين فيلم مي نويسم.